سلام داش. استفاده کرديم. يادم مياد منم تو دوره دبيرستان اين هفته نامه حوادث رو مي ديدم و بعد از اون واقعه سميه و شاهرخ به خودم قول دادم ديگه هيچ صفحه حوادثي رو نخونم مگر به ضرورت. چون فاتحه خونده بود به نگاهم به همه چيز. به نظرم اين هم يکي از بيماريهاي اجتماعي دوره بعد از جنگ و سازندگي باشه و ما ادرئک ما سازندگي؟! در ضمن رسول صدر عاملي دختري با کفش هاي کتاني رو به تاثير از اين واقعه ساخت که با اين نگاه قابل نقد مفصله.
فکر کنم چند وقته به ما سر نزدي. با يادداشتي دنباله دار در تحليل حرکت طلبه عدالت خواه سيرجاني به روزم. خانمم (شلمرود) هم درباره قرآن سوزي آن ناکشيش مطلبي تحت عنوان الف لام ميم نوشته.